Het is al een flink tijdje stil op mijn account en dat is natuurlijk helemaal niet erg en waarschijnlijk heb je het helemaal niet eens door gehad in deze grote brij aan info en beelden van instagram. Toch wil ik even iets van me laten horen en dat is meteen een heel verhaal (you know me ;-)).
En misschien niet een super gezellig verhaal waar je op zit te wachten dus heb je geen zin hierin, swipe away! Als je een echt, ruw, puur en eerlijk verhaal wilt waarin ik al mijn kaarten op tafel leg, nou dan heb je even nodig en kan je hier beginnen:
Ik heb alles wat mijn hartje begeert. Echt alles. En toch hangt er sinds begin dit jaar een donkere wolk boven mijn hoofd. Soms is die zwart, soms grijs en soms schijnt de zon alsof er niets aan de hand, maar toch voel ik de wolkjes, weg krijg ik ze maar niet. Er hoeft maar iets kleins te gebeuren en de donkere wolk hangt niet alleen boven me, maar valt over me heen als een waterval van somberheid, paniek en moedeloosheid.
Huh??? Hoe kan dat nou? Ik ben toch altijd vrolijk, blij, positief en sla geen mogelijkheid tot humor over?
Klopt! Dat ben ik ook nog steeds, daarmee blaas ik die wolk namelijk heel hard weg. Maar het stomme eraan is.. hoe harder ik blaas, hoe harder die in een rondje gewoon weer terug komt. Maar toegeven? Nee hoezo, ik heb toch niets om me druk om te maken? Ik heb toch niks te klagen? Anderen hebben het veel zwaarder dus mij hoor je niet zeuren hoor. Kom op, gewoon doorgaan en kill shit with rainbows. Gameface on en door. tsjaa… daarmee kom ik al mijn hele leven heel goed weg… maar heeeeel misschien krijg ik nu dan dus de les dat ik daarmee mezelf wegzet als niet-belangrijk-genoeg-om-een-rot-gevoel-te-voelen. En dat is natuurlijk kant en klare onzin. Waarom classificeert mijn brein mijn gevoel als -niet terecht- puur omdat er anderen zijn die in mijn ogen het alleenrecht hebben om zich rot te voelen. Ik neem je mee in wat conversaties tussen mijn brein en mijn gevoel.
Mijn gevoel: Pfff Ik vind moederschap zwaar… Niet soms.. maar meestal. Is er een uit knop op mijn kind? Zijn intensiteit, grote emoties en intelligentie vergen teveel van me. Ik heb geen ruimte om te denken en te ademen als hij heel de dag aan mijn nek hangt. Ik krijg geen lucht. Ik kan niet alles tegelijk. Ik wil alles tegelijk. Ik wil alles goed doen. Doe ik het wel goed? Ik weet het niet want ik kan niet nadenken in zijn nabijheid want hij zuigt mijn dag op.
Mijn brein heeft alweer genoeg gehoord:
"Get your tits together women!"
Je moet überhaupt blij zijn dat je een kind heb gekregen! Jij wilde toch zo graag moeder zijn? Come on… Schaam je!! Je hebt maar 1 kind, hoe zwaar kan dat nou zijn? Je kind is geweldig, hij is gezond, grappig, slim, heerlijk om naar te kijken en lijkt zo vreselijk veel op jezelf in je eigen intensiteit. Zo voelt het nou om met je mini-me te leven vriendin. Kijk even naar mensen met meer dan 1 kind, die ademen toch ook nog? En los daarvan zijn er echt miljoenen situaties te noemen van moeders die het pas ECHT zwaar hebben. Jij in ieder geval niet tut. Nou hop, genieten zal je. Hup, lachen nou! Lach eens! Kom op, lachen! Mmm... uit ervaring als fotograaf weet ik dat dat niet werkt dat zo af te dwingen…. Hoe werkt het dan? Hoe kom ik hier dan uit in mijn hoofd? Ik wil onder die wolk vandaan, en snel een beetje want dit voelt niet comfortabel voor mijn altijd lachende mindset. Maar hoe? Geen idee….
Mijn gevoel: auw… auw… auw… elke stap doet pijn… dat is toch niet normaal? Ik loop al 3 jaar van het kastje naar de muur maar elke stap daarvan doet pijn en niets werkt. Scans laten niets kapots zien maar waar komt dan die pijn vandaan? Ik ben het zat, ik wil dansen zonder pijn, spelen zonder pijn en gewoon eventjes lopen zonder pijn.
Mijn brein: First of all lady… wees blij dat je überhaupt kan lopen! En second… zo lang je het vol houdt houd je het vol. Er is niets kapot dat komt uit de scans, je moet er gewoon doorheen blijven bijten. Misschien gaat het wel nooit meer weg maar je kan niet gaan liggen treuren of ontspannen want dan wordt het alleen maar erger hoor. Als je nog kan staan, kan je werken en moederen tegelijk. Ennnnn door!
Dus toen was daar de klap…
Een inzinking zoals ik nog nooit had gehad… na de zoveelste nacht met een huilend kind die bang was om te slapen. De koek. was. ofnee.. IS. op. Door de benen gezakt, hyperventilatie, tranen, geknepen ogen, geen lucht, geen gedachtes meer. Om mij heen niets meekrijgend van mijn partner en James die mij samen probeerde te kalmeren met zachte handen over mijn rug. Hier kan ik dus nog om huilen. Meteen steekt mijn zeer graag oordelende hoofd op: “Ik wil niet de zwakke moeder zijn, ik wil de sterke moeder zijn, James mag mij niet troosten, dit is niet zijn verantwoordelijkheid. Ik ben zijn moeder ik mag alleen hem troosten!! Help! Laat die tranen stoppen en geef me de lucht om de rust te vinden, snel!” Maar het stopte niet snel.. en die momenten van waanzin en paniek (ik heb geen omschrijving ervoor) kwamen terug en steeds makkelijker en sneller was daar een trigger voor.
In de tussentijd kon ik op instagram nog lekker de show ophouden. Ohh wat een heerlijk ventje heb ik toch en met het weetje van Faytje maak ik elk leven een eitje. En soms kon ik mijn leven ook zien door die bril, want ja! Ik heb ook echt een heerlijk leven! Maar ik denk dus dat aan elke kant een schaduwkant zit en ik op een of andere manier even niet meer de bright side of things kan zien. Zo heb ik een heerlijk kind, maar hij is ontzettend handen vol door zijn intensiteit en gevoeligheid. Zo heb ik het meest fantastische werk van de wereld want het was mijn hobby en nu mijn werk… maar nu is het altijd werk… en heb ik geen hobby meer.
Zo hoeft James niet naar de kinderopvang voor het aantal uren dat ik werk want hij gaat (als er geen schoolvakantie is, precies als ik veel werk heb dus) naar 2 ochtendjes naar de peuterspeelzaal en past mijn moeder een dag in de week op…. Maar als ik echt veel moet werken is 1 dag in de week niet genoeg en heb ik geen eigen tijd want vrije tijd = werktijd anders kan ik mijn werk niet doen. Maar ik sta niet toe dat hij vaker wordt opgevangen, ik vind dat lastig, doe het liever zelf, zoals alles.
Zo heeft mijn instagram en werk een vlucht genomen waar ik al 7 jaar naartoe werk en heb ik geweldige contacten via instagram gekregen die me het gevoel geven nooit ergens alleen voor te hoeven staan… maar gooit instagram me meteen achteraan in de rij als ik langer dan 24 uur niets in mijn stories plaats. Hallo druk, dag ‘voor de leuk’. En krijg ik gratis gemeen advies van mensen die het vast goed bedoelen en me toch erg graag wijzen op dingen waarmee ik in hun ogen de grootste fout uit mijn leven maak. Van de 6000 volgers zijn er 5950 de allerleukste en liefste… maar die 50 laten dan een zure nasmaak. Lees je dit nog… dan ben je niet een van die 50 want die heb ik vriendelijk laten gaan ;-).
Welkom in mijn monkey brain! Ik dwaalde alweer af...
Waar was ik… ohja! Nou, na een paar van die inzinkingen gingen we op vakantie naar Turkije.. nou als je me toen volgde zag je dat die ook niet perse ontspannen was haha (omstebeurt voedselvergiftiging en naar het ziekenhuis met een gat in James lip, die met veel te veel verdovingsprikken werd gehecht en sliepen we niet samen op 1 kamer als gezin maar los omdat James bang was en het bed te hard en mijn lijf deed teveel zeer) dus dat hielp niet mee. Maar toch.. bij terugkomst voelde ik toch dat de wolken van zwart naar grijs en soms zelf lichtgrijs waren gegaan. Ik huilde niet meer heel de dag om niks. Dat was blijkbaar voor mij de maatstaaf. Zolang ik niet heel de dag huilde ging het dus gewoon goed. Oké het kon beter maar hey! Still here, gaat prima! Hoogseizoen komt eraan en je zit volgeboekt en de opvang voor James gaat van 2 ochtenden en een dag naar 1 dag, gaat dicht dus zet je schrap! Kan jij!
Ja tuurlijk! Kan ik ook hoor! En ik heb ook elke shoot de volle 100% gegeven. Met lieve hulp van mijn ouders en schoonouders waar ze konden inspringen met opvang en logeerpartijtjes (hallo slaap! Ik zie ineens nog scherper door mijn camera) heb ik het prima gered. Maar jij snapt het natuurlijk allang…. Zo los je niks op. Doorgaan en dat prima aankunnen betekent op z’n beste momenten misschien alleen pauzeren van je donderwolk. Dat is gewoon kiezen hem niet te zien terwijl hij obviously boven je hangt. Maar als je door dit verhaal mijn levensstrategie al door hebt, is dat iets wat ik heel goed kan, negeren van ellende en vooral doorgaan. En waar dat eerst door elke dag irritant veel huilen niet kon, kan ik nu weer lekker negeren dus doen we dat natuurlijk meteen.
Maar… Wacht… even terug… Hoe komt die donderwolk er dan eigenlijk? Nou, die kwam er niet van 1 op de andere dag hoor, ookal voelde dat wel zo natuurlijk, er was zeker 1 moment dat ik de wolk niet meer weg kreeg maar heb hem lang kunnen negeren! Sinds ik voor de eerste keer zwanger werd tot nu heb ik het gevoel dat er teveel gebeurd is voor mijn hoofd om te kunnen verwerken. Ik heb het gevoel dat ik nog steeds in shock ben. Ik heb wel EMDR therapie gehad voor gedeeltes uit de bevalling en kraamweek, maar we waren nog lang niet klaar en toen kreeg ze gezeur met mijn verzekering.
Ach.. het gaat wel joh! Ik ga wel… juist… gewoon door.
En dan gaan we door, en is er weer dit dan dat en dat dan in combinatie met weinig slaap door een kind die net als ik… net zo intens en angstig ‘slaapt’ als dat hij leeft, is dat best heftig. Ik genoot hoor, gelukkig kon ik dat vaker wel dan niet. Maar ik had veel hooi op mijn vork en gaf weinig ruimte aan ontspannen en loslaten, terwijl er nog zoveel was wat ontspanning vroeg (lijf) en losgelaten moet worden (mind).
Ik weet het niet precies… maar ik denk dus dat de ik-kan-niet-meer-emmer zich zo gewoon heeft gevuld tot het moment van de waanzin avond die ik je net schetste. “Gek!!” Vindt mijn brein. “Stom en onnodig!” Zegt mijn lekker bitchy oordelende brein; “Want ja oké, James lijkt ineens weer een fase van slecht slapen te pakken maar je vergeet even dat het best lang goed ging!! Mede dankzij tips van je insta-friends en de slaaptunnel waardoor hij echt veel beter sliep. En daarbij heb je veel meer rust ingepland voor jezelf. Dus waarom dan nu?? Doe even normaal, je hebt het de afgelopen 3 jaar veel zwaarder gehad dan nu?! Je hebt juist een soort van rustige periode versus de wervelwind van afgelopen 3,5 jaar” En dan toch… toch moet ik dan accepteren en inzien dat doordat ik juist in die zwaardere momenten ondoordacht door ben gaan met m’n tanden op elkaar ik nu mezelf tot dit moment heb gebracht. Grote gevoelens negeren heeft geen zin meer. Ik zie het maar als iets moois, een kans om een onhandig patroon van mezelf te doorbreken.
Het is nu tijd om dat anders aan te pakken. Serieuzer aan te pakken want niemand heeft er wat aan als ik straks letterlijk niet meer kan lopen door pijn of burn out. Dus hatsee… offline. De druk van instagram eraf. Alleen nog maar doen als je het leuk vindt. En dat is… los van dit bericht, is nu nog even niet. Ik wil zo vaak iets leuks delen, maar het is ook best veel werk en daar heb ik tijd en rust voor nodig die ik op dit moment nog lastig kan vinden. Wat wel al lang in mijn hoofd speelt is hoe ik dit verhaal goed kan delen. Zodat je er misschien iets aan hebt. Want dit is wel iets wat ik graag had gelezen bij anderen die dezelfde ervaring hebben gehad. Dus ik schrijf dit niet alleen van me af, maar hoop ook dat als jij degene bent die dit moest lezen ik je een beetje bewustwording en herkenning kan geven om te beseffen dat je niet alleen bent en dat iedereen die insta-perfect lijkt net zo goed insta-biel is, maar gewoon geen zin hebben om de donkerdere dingen te delen (wat ik heel goed snap, iedereen heeft eigen recht over wat die wel en niet wil delen. In deze heftige oordelende online wereld is kwetsbaarheid misschien nog enger dan in het echte leven)
En voor nu, hoef je niet te denken dat elke lachende foto of video die ik plaats van mij niet echt is. Want ik voel me prima genoeg om gewoon te genieten en elke dag te lachen. Overspannen zijn is perse niet huilend in je bed liggen en er niet uit willen. Het is snel teveel, omdat het lange tijd al teveel is, maar ik functioneer nog prima genoeg en vind mijn momenten van genieten. Er is gewoon werk aan de winkel als ik niet wil afglijden naar erger en ben alleen maar dankbaar dat ik nu al op de rem kan trappen. En dat kan gewoon bestaan… een lachend, blij, vrolijk persoon wat naast ontzettend positief zich ook soms ontzettend gestresst, angstig, overprikkeld, moe en moedeloos voelt.
Gewoon tegelijk; insta-perfect en insta-biel.
Dankjewel voor het luisteren lieverd... En mocht je herkenning vinden, dan zijn we niet alleen. Mocht je willen reageren kun je hieronder iets kwijt. Het feit dat je tot hier hebt gelezen doet me super goed, dankjewel!
-X-
Shirley-Fay
